Under the SKY

เนื้อเรื่อง

ท้องฟ้า......

กว้างไกลออกไป...ไกลแสนไกล....

ความรักล่องลอยออกไป....ลอยสูงขึ้นไป...ในท้องฟ้ากว้าง

"จะกลับบ้านเลยรึเปล่า?" เสียงที่แฝงความห่วงใยที่แสนคุ้นเคยนั้นถามขึ้นมาลอยๆจากด้านหลัง

"แน่นอนสิ ง่วงนอนจะตาย" ฉันพูดไปโดยที่ตาก็ยังจับจ้องอยู่กับภาพเบื้องหน้าไม่ได้หันไปใส่ใจเลยแม้แต่น้อย

"งั้น..ไปส่งนะ"

ฉันพยักหน้าให้ ก่อนที่เราจะเดินตามกันไปเงียบๆ

เป็นเช่นนี้....เสมอมา.....

และ...มันจะเป็นตลอดไป....ถ้าเพียง ท้องฟ้านั้นคงอยู่ตลอดไป....

"แกกับมันนี่ก็คบกันเรื่อยๆดีเนอะ" เพื่อนฉันถามพลางเช็ดหน้ากับผ้าขนหนูที่อยู่ในมือ

"เรื่อยๆ? อะไรคือนิยามที่ว่าเรื่อยๆ"

"ก็ เรื่อยๆ...ไม่รู้ว่ะ แบบ ไปเรื่อยๆ อยู่ข้างๆกัน ไปเรื่อยๆไง"

"โอ้ย วุ่นวาย ฟังไม่รู้เรื่อง แต่มันไม่ดีเหรอ?"

นั่นสินะ...มันไม่ดีเหรอ? ไอ้คำว่าเรื่อยๆเนี่ย....?

"ก็ดีอยู่หรอก แต่ระวังมันจะเบื่อเอานะ ผู้ชายน่ะ เค้าไม่ค่อยชอบอะไรที่เลื่อยลอยหรอก

อยากเป็นเจ้าของกันทั้งนั้นล่ะ"

"แล้วผู้หญิงจะอยากเป็นมั่งไม่ได้เหรอ? เสียเปรียบแย่เลยสิ"

"ชั้นก็ไม่เห็นแกจะอยากเป็นเจ้าของมันเลยว่ะ.."

ทุกสิ่งรอบข้างพลันเงียบลงไป....จะได้ยินก็แค่เสียงคำพูดนั้นดังก้องซ้ำไปซ้ำมาเท่านั้น...

นั่นสินะ...เพราะอะไรกันนะ...?

เขายังคงมารอรับฉันที่หน้าห้องเหมือนเดิม

เขายังคงให้ฉันเดินนำหน้าเหมือนเช่นเคย...

ทุกๆอย่างเหมือนเคย...มันเรื่อยๆ.....

"นี่ วันนี้เป็นอะไรรึเปล่า?" เขาถามขึ้นจากทางด้านหลังฉันเหมือนทุกที

"เปล่าสักหน่อย เออนี่ ไปนั่งที่สวนกัน"

ฉันว่าพลางหันไปทางด้านหลัง แล้วจับมือเขาพาวิ่งไป

"เฮ้! เดี๋ยวสิ..!!!"

ฉันหัวเราะ ก่อนที่เสียงหัวเราะของเขาจะตามมา

ในวันนั้น ฉันรู้สึกเสียงหัวเราะของเรา มันสดใสอย่างบอกไม่ถูกเลย...

ฉันเหม่อมองไปยังท้องฟ้าสีน้ำเงินสดใสที่มีไอปุยเมฆสีขาวแต้มอยู่เป็นจุดๆอย่างนึกสนุก

แล้วก็ควักมือถือขึ้นมากดถ่ายรูปไว้

"ชอบท้องฟ้าเหรอ?"

"หืม? ไม่หรอก" ฉันหันไปยิ้มให้ ก่อนจะเก็บมือถือเข้ากระเป๋ากระโปรงไป แล้วนอนมองท้องฟ้าอยู่อย่างนั้น

"นึกครึ้มอะไรขึ้นมาน่ะ?"

"ทำไมล่ะ? อยู่ด้วยกันไม่ได้เหรอยังไง?"

"เปล่า...แค่รู้สึกว่า มันก็ดีนะ....."

ฉันอมยิ้ม...เขายิ้มระบายเต็มหน้า ต่างคนต่างแหงนมองท้องฟ้ายามบ่าย...

ฮ๊า...มันให้ความรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกเลยนะ....

"นี่ ทำไมหมู่นี้มันไม่ค่อยมาโรงเรียนเลยว่ะ" เพื่อนฉันถามขณะที่เราเดินกลับบ้านด้วยกัน

"อืมมมม ไม่รู้สิ"

"โทรหามันมั่งรึเปล่า?"

"โทรสิ ก็รับปกติดีนะ"

"แล้วไม่ถามล่ะ?"

"ถามว่าไรล่ะ? แค่ไม่มาโรงเรียนแค่นี้ อาจจะขี้เกียจก็ได้มั้ง"

"มันไม่ใช่เธอนะ ที่จะล่องลอยไปทั่วๆน่ะ"

"ฮ่าๆๆ เหรอ? ชั้นนี่มันล่องลอยไปทั่วงั้นเหรอ? ถ้าทำได้อย่างนั้นจริงๆก็ดีสินะ"

เพื่อนหันมามองหน้าฉัน ก่อนที่ฉันจะแหงนหน้ามองขึ้นไปยังท้องฟ้า...

"ถ้าเราแหงนหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้า น้ำตาที่ไหลออกมาจากความเศร้า ความเสียใจ มันจะหายไปล่ะ รู้รึเปล่า

ลองทำดูนะ วันไหนที่เธอเศร้า ก็ลองทำดู"

ถ้าวันนี้ฉันเศร้า...ลองทำดู...มันคงจะหายสินะ...อย่างที่เคยมีคนว่าไว้

ฉันยังคงได้ยินข่าวลือของเขาที่หนาหูขึ้น ว่าเขานั้น มีคนใหม่บ้างล่ะ

ติดนักเรียนโรงเรียนอื่นจนทำให้ไม่มาโรงเรียนบ้างล่ะ

หนักๆเข้าก็คือ ฉันน่ะ เลิกกับเขาทำให้เขาเสียใจ

แต่ฉันก็ไม่ได้อธิบายอะไร....ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องทำนี่นะ...

ฉันเดินเข้าไปในห้องเรียนอันแสนจะวุ่นวายด้วยใบหน้าเหมือนเช่นทุกวัน

ก่อนจะบรรจงวางการ์ดสีขาวสะอาดตาลงบนโต๊ะของทุกๆคนโดยปราศจากคำพูดใดๆ

การ์ดงานศพที่อยู่ในซองราบเรียบ พร้อมจ่าหน้าเจ้าภาพคงบอกอะไรได้ดีกว่าคำพูดที่ไม่รู้จะพูดอะไรออกมา

ทุกคนมองมาที่ฉันเป็นตาเดียว ส่วนเพื่อนสนิทของฉันทำให้ได้แค่หันมากระซิบฉันว่า

"ล้อเล่นป่ะเนี่ยแก?"

นั่นสินะ...มันล้อเล่นสินะ?....ชั้นก็อยากจะให้มันล้อเล่นเหมือนกัน

"ไหนแกบอกว่าเลิกกับมันแล้วไงล่ะ?"

"ก็เพราะว่าเลิกแล้วน่ะสิ"

ฉันว่าพลางเก็บข้าวของลงกระเป๋าอย่างเอื่อยๆพลางฟังคำพูดเจื้อยแจ้วนั่นไปเรื่อยๆ...เรื่อยๆ........

"แกเป็นไงมั่งเนี่ย?"

"อืมมม ก็เรื่อยๆน่ะแหละ แต่แค่เหงานิดหน่อย..." ฉันหันไปยิ้ม ก่อนจะสะพายกระเป๋ากลับบ้านอย่างที่เคยทำมาเช่นทุกวันที่ผ่านมา...

ฉันเดินกลับบ้านไป พลางฮัมเพลงไป...

"วันนี้ชั้นจะกลับบ้าน..เรากลับบ้านกันเถอะนะ...." ฉันพึมพำโดยไม่ได้มองไปข้างหลังเหมือนเช่นทุกครา

เพียงแต่วันนี้ฉันไม่ได้มองไปข้างหน้าอีกแล้ว...ฉันแหงนหน้ามองท้องฟ้าที่แสนจะแสบตาของแดดยามบ่าย

แสงแดดแรงกล้าส่องกระทบใบหน้าของฉันอย่างจัง...น้ำใสๆไหลกลิ้งเปงทางก่อนจะหยดลงบนพื้นดินอันร้อนระอุ.....

"ทำไมหมู่นี้ไม่ไปโรงเรียนเลยล่ะ?" ฉันถามเขาในวันแรกๆที่เขาไม่ไปโรงเรียน

"อ่อไม่สบายน่ะ"

"เป็นไรน่ะ?"

"อืมมมม..ไม่มีไรหรอก.....แค่เวลาที่เราจะได้อยู่ด้วยกัน มันน้อยมากๆแล้วน่ะ"

ฉันก็เข้าใจได้ว่าอะไรเป็นอะไร......

เขาร่างกายอ่อนแอเป็นพื้นฐานอยู่แล้ว....ฉันก็เข้าใจข้อนี้ดี

เวลาของคนเราบนโลกไม่เท่ากัน แต่เขาเข้มแข็ง...เข้มแข็งตั้งแต่รู้จักฉัน......พยายามเพื่อฉัน

"เอาไว้ชั้นพร้อมจะฟังเมื่อไหร่ นายค่อยบอกแล้วกันนะ"

"ได้สิ"

"ต่อไป นายต้องสอนให้ชั้นเข้มแข็งนะ รู้รึเปล่า?"

"อืม ได้สิ" ฉันรู้ว่าเขากำลังยิ้ม...แม้รอยยิ้มนั้นมันอาจจะเศร้า แต่ฉันก็รู้สึกว่า มันอบอุ่นไม่น้อยเลยทีเดียว

"ต่อไปนายไม่ต้องไปโรงเรียนหรอกนะ นอนพักมากๆ อยู่บ้านนี่ล่ะ" ฉันพูดขณะหอบผลไม้ที่ปอกแล้วเข้ามาให้เขา

เขายิ้ม ก่อนจะพยักหน้าแล้วกวักมือเรียกให้ฉันเข้าไปหา

เขาวาดรูปหัวใจลงบนมือของฉัน ก่อนจะค่อยๆพับนิ้วของฉันจนมันกลายเป็นกำมือแล้วเอาไปทาบที่หัวใจของเขา

ฉันทำได้แค่ยิ้มบางๆให้เขา และพยักหน้าว่าเข้าใจ

ไม่รู้ว่าอีกนานเท่าไหร่ ที่เราจะสื่อสารกันไม่ได้อีก...เพราะอีกไม่นาน เขาก็จะมองไม่เห็นแล้วล่ะ....

"นี่...เราเลิกกันเถอะ" ฉันพูดพลางเขียนลงไปบนมือของเขาที่วางไว้ข้างตัว

เขายิ้มให้ฉันก่อนจะพยักหน้า....เหมือนเช่นทุกครั้ง

คำตอบของทุกสิ่งจากเขา คือได้สิ..............

ฉันบีบมือเขา เขาบีบมือฉัน....

ฉันรู้ว่าเขานั้นเข้าใจดี ในการกระทำของฉัน....ฉันแค่อยากปล่อยเขาไป.....

และเขาก็ต้องการให้ฉันล่องลอยไป..โดยปราศจากการผูกมัดใดๆอีก

ชั่วเสี้ยววินาทีนั้น เขาหลับตาลงน้ำตาไหลลงมาเงียบๆ พร้อมๆกับน้ำตาของฉันที่มันรินไหลออกมาเป็นทาง

เสียงชีพจรที่ดังยาวและมือของเขาที่คลายออก ทำให้ฉันรับรู้ถึงความจริง....

แม้จะเงยหน้ามองท้องฟ้าเท่าไหร่...ความเศร้าก็ไม่หายไป.....

กลับเพิ่มขึ้นซะมากมายด้วยซ้ำ...........................

"ท้องฟ้ายามบ่ายนี่มันเศร้าจังเลยนะ นายว่ามั้ย?"

สายลมเบาๆพัดผ่านไป....สายลมเหน็บหนาวในฤดูร้อนที่แสนอบอ้าวกระทบฉันเบาๆ.....

วันนี้ฉันเศร้าจังเลย.................


                                                                                                                                                         END
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


ฝากไว้ด้วยนะค่ะ....เหมือนไม่ได้เขียนเรื่องแนวนี้มานานมากๆเลย

หลังจาก butterfly pea....

แต่ เราชอบท้องฟ้ามากๆเลยนะ.......จนมันเป็นแรงบัลดาลใจได้เลยล่ะ

*หัวเราะ*